Czy zdarza Ci się odczuwać strach przed samotnością? A może tęsknisz za bliskością? Czasami trudno Ci zrozumieć te emocje? Nie jesteś w tym sama. Każda z nas, jako kobieta, została stworzona do relacji, a zarówno lęk przed samotnością, jak i pragnienie bliskości, są częścią naszego życia.

W Księdze Rodzaju czytamy: „Nie jest dobrze, aby mężczyzna był sam” (Rdz 2,18). Bóg stworzył nas do więzi z Nim i z drugim człowiekiem. Przyjrzyjmy się dlaczego doświadczamy tych uczuć i jak możemy je zrozumieć, by żyć pełniej.

Strach przed samotnością – co nam mówi?

Dlaczego się boimy?
Strach przed samotnością to naturalna emocja. Jako ludzie, od zarania dziejów potrzebowaliśmy wspólnoty, by przetrwać. Nasz mózg jest tak zaprogramowany, że izolacja kojarzy się nam z zagrożeniem. Badania psychologiczne pokazują, że długotrwała samotność może prowadzić do depresji, a nawet osłabić nasze zdrowie fizyczne. Strach przed samotnością, odrzuceniem czy krytyką może być równie silny jak lęk przed fizycznymi niebezpieczeństwami.

Jednak samotność nie musi być jedynie źródłem lęku. Z punktu widzenia duchowości strach może być zaproszeniem do zbliżenia się do Boga. W Księdze Izajasza czytamy: „Nie lękaj się, bo Ja jestem z tobą” (Iz 41,10). Strach przypomina nam prawdę o naszej ograniczoności i potrzebie oparcia w Kimś większym niż my sami. Święta Teresa z Ávila, która zmagała się z lękiem, mówiła: „Nie pozwólmy, by strach odbierał nam radość życia, bo Bóg zawsze jest przy nas”.

Strach, choć nieprzyjemny, jest naturalną reakcją naszego organizmu, która chroni nas i przypomina o naszej potrzebie relacji – zarówno z innymi ludźmi, jak i z Bogiem. Dzięki zrozumieniu jego źródeł możemy zamienić go w odwagę do życia w pełni.

Samotność jako dar od Boga
Samotność może być trudnym doświadczeniem, ale jest też przestrzenią, w której możesz usłyszeć głos Boga. Kiedy czujesz się samotna, możesz zwrócić się do Niego, jak psalmista: „Panie, Ty przenikasz i znasz mnie” (Ps 139,1). W chwilach ciszy i samotności możesz odkrywać, kim naprawdę jesteś i co jest dla Ciebie najważniejsze.

Samotność często kojarzy się nam z bólem, odrzuceniem i pustką. Jednak w perspektywie wiary może być ona również postrzegana jako dar – przestrzenią, w której Bóg mówi do Twojego serca i zaprasza Cię do głębszej relacji z Nim. Jak powiedział św. Augustyn: „Niespokojne jest serce człowieka, dopóki nie spocznie w Tobie, Boże”. W chwilach samotności możesz odkrywać, że nic na tym świecie nie wypełni Twoich najgłębszych pragnień tak, jak bliskość z Bogiem.

Samotność to nie tylko brak ludzi wokół, ale to przede wszystkim moment, w którym możesz usłyszeć głos Boga. W codziennym zgiełku i pośpiechu często trudno nam zatrzymać się i wsłuchać w Jego Słowo. Samotność daje przestrzeń do refleksji, modlitwy i wyciszenia. To właśnie w samotności Bóg często objawia swoje plany i przypomina nam, kim jesteśmy w Jego oczach.

Święta Matka Teresa z Kalkuty wielokrotnie podkreślała, że to w chwilach samotności i ciszy odnajdywała siłę do swojej misji. Mawiała: „W ciszy znajdziemy nowe spojrzenie na nasze życie i nową odwagę, by stawić czoła wyzwaniom”. Tak samo i Ty możesz wykorzystać samotność, by na nowo odkryć swoją drogę i powołanie.

Każda z nas doświadcza w życiu samotności – czy to w relacjach, w momentach kryzysu, czy w przełomowych chwilach. Przypomina nam ona, że nasza prawdziwa przynależność nie jest związana z tym światem, ale z wiecznością. Jak mówi św. Paweł: „Nasza ojczyzna jest w niebie” (Flp 3,20).

To w samotności Bóg przypomina nam, że jesteśmy stworzeni do życia w bliskości z Nim – tu, na ziemi, i w pełni, w wieczności. Święta Teresa z Ávila, która doświadczyła wielu momentów osamotnienia, mawiała: „Tylko Bóg wystarcza”. Jej słowa są przypomnieniem, że samotność może być drogą do zrozumienia, że Bóg jest naszym największym oparciem i celem.

Samotność nie jest przypadkiem, ale darem, który może prowadzić Cię do  przemiany serca. W chwilach, gdy brakuje Ci ludzi dookoła, możesz przyjrzeć się sobie, swoim pragnieniom i lękom. To czas, w którym Bóg zaprasza Cię do pracy nad sobą i zbliżenia się do Niego. „Ja jestem twoim Bogiem. Wzmocnię cię, pomogę ci” (Iz 41,10). W samotności odkrywamy, że Bóg nigdy nas nie opuszcza.

Przykładem takiej przemiany jest św. Elżbieta Węgierska. Po śmierci męża doświadczyła głębokiej samotności, ale to właśnie wtedy jeszcze mocniej oddała swoje życie służbie innym i Bogu. Jej historia pokazuje, że samotność może być czasem łaski, która prowadzi nas do głębszego sensu życia i większej miłości.

Potrzeba bliskości – dar od Boga

Potrzeba bliskości jest wpisana w nasze serca od momentu stworzenia. Jako ludzie zostaliśmy stworzeni na obraz Boga, który sam jest wspólnotą miłości – Ojca, Syna i Ducha Świętego. Ta potrzeba relacji nie jest słabością, lecz darem, który przypomina nam, że prawdziwe szczęście i pełnia życia rodzą się z głębokich więzi z Bogiem i innymi ludźmi.

Każda z nas pragnie być zrozumiana, kochana i akceptowana. Jest to naturalne, bo miłość, która rodzi się z bliskości, jest odbiciem samego Boga. W Liście św. Jana czytamy: „Bóg jest miłością” (1 J 4,8), a nasza potrzeba bliskości jest darem od Niego, który przypomina, że zostałyśmy stworzone do relacji.

Święta Teresa z Lisieux pisała w “Dziejach duszy”, że w głębokiej relacji z Bogiem i drugim człowiekiem odnajduje się prawdziwe znaczenie życia. Jej ufność i prostota pokazują, że bliskość z Bogiem pozwala nam budować piękne i trwałe więzi z innymi.

Potrzeba bliskości wyraża się w pragnieniu nawiązywania relacji – w rodzinie, przyjaźni, małżeństwie czy wspólnocie. Te relacje uczą nas miłości, cierpliwości i wzajemnego wsparcia. Badania psychologiczne pokazują, że osoby, które doświadczają bliskości i wsparcia, są zdrowsze i szczęśliwsze. Najważniejszą relacją, która kształtuje wszystkie inne, jest nasza więź z Bogiem: „Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem” (Mt 22,37).

Święta Joanna Beretta Molla, która z miłości do swojego dziecka oddała życie, uczy nas, że prawdziwa bliskość wymaga poświęcenia i gotowości do oddania siebie drugiemu. Jej życie jest dowodem na to, że bliskość z drugim człowiekiem może być przepełniona Bożą miłością.

Bliskość jako droga do świętości

Bliskość z innymi ludźmi jest też naszą drogą do świętości. To w relacjach uczymy się kochać, przebaczać i być cierpliwymi. Jak mówił św. Jan Paweł II: „Człowiek nie może odnaleźć siebie inaczej, jak tylko poprzez bezinteresowny dar z siebie”. Nasza potrzeba bliskości przypomina, że jesteśmy stworzone nie tylko do tego, by otrzymywać miłość, ale także by ją dawać.

Bliskość powinna być zakorzeniona w Bogu. Bez Niego nawet najpiękniejsze relacje mogą być kruche. Tylko bliskość opierta na Bożej miłości, staje się trwała i prowadzi do pełni życia.

Bliskość, która uzdrawia

Relacja z Bogiem jest źródłem bliskości, która uzdrawia nasze rany i daje siłę, by kochać innych. Święta Matka Teresa z Kalkuty podkreślała, że prawdziwa bliskość zaczyna się od otwartości na drugiego człowieka: „Nie musimy robić wielkich rzeczy – wystarczy, że zrobimy małe rzeczy z wielką miłością”. W drobnych gestach miłości i akceptacji możemy doświadczyć bliskości, która zmienia życie. Potrzeba bliskości jest darem od Boga, ale również zadaniem, które wymaga od nas otwartości i wysiłku. W relacjach uczymy się prawdziwego znaczenia miłości i wzajemnego oddania.

Toksyczna bliskość – gdy więź staje się zależnością
Czasami, pragnąc bliskości, możemy wpaść w pułapkę toksycznych relacji. Święta Joanna Beretta Molla, która w swoim małżeństwie łączyła miłość do męża z miłością do Boga, mówiła: „Wszystko, co robimy dla siebie nawzajem, robimy z miłości do Boga”. Jej przykład uczy, że prawdziwa bliskość opiera się na wzajemnym szacunku i wolności.

Bliskość to dar, ale czasami może przybrać niezdrową formę, stając się zależnością emocjonalną. W takich sytuacjach relacja, która miała dawać wsparcie i wzajemne wzbogacenie, zaczyna ograniczać, ranić i prowadzić do utraty wolności. Toksyczna bliskość powoduje, że jedna lub obie strony relacji tracą swoje granice, a miłość przekształca się w przywiązanie, które nie buduje, lecz niszczy.

Toksyczna bliskość często wynika z lęku – strachu przed samotnością, odrzuceniem lub utratą kontroli. Jedna ze stron może stać się zbyt zależna emocjonalnie, oczekując, że druga osoba zaspokoi wszystkie jej potrzeby. Zamiast wzajemnego wsparcia, relacja opiera się na nieustannej presji, by “być dla kogoś”, “by kogoś ratować”.

Znaki toksycznej bliskości

Niestety nie zawsze łatwo rozpoznać toksyczną bliskość. Kilka sygnałów ostrzegawczych na które warto zwrócić uwagę:

  • Brak granic: jedna ze stron narzuca swoją obecność lub kontroluje życie drugiej osoby.
  • Emocjonalna manipulacja: jedna ze stron wykorzystuje poczucie winy, by wymusić uwagę lub zaangażowanie.
  • Izolacja: relacja, która odcina Cię od innych ludzi, np. przyjaciół czy rodziny.
  • Brak równowagi: jedna osoba daje znacznie więcej niż otrzymuje, co prowadzi do wyczerpania i frustracji.

Święta Joanna Beretta Molla, która była wzorem zdrowej miłości w małżeństwie, mówiła: „Miłość, która daje wolność, jest miłością prawdziwą.”  Toksyczna relacja zdecydowaniw zabiera tę wolność.

Dlaczego toksyczna bliskość jest tak destrukcyjna?

W relacjach opartych na toksycznej bliskości ludzie często tracą poczucie własnej wartości i tożsamości. Zamiast być sobą, starają się spełniać oczekiwania drugiej osoby, by utrzymać relację. W efekcie czują się coraz bardziej wypaleni, a ich życie kręci się wokół zaspokajania potrzeb drugiej strony.

Miłość, która pochodzi od Boga, nie jest ciężarem: „Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest” (1 Kor 13,4). Toksyczna bliskość to zaprzeczenie tej miłości – opiera się na lęku, a nie na wzajemnym szacunku i wolności.

Jak wyjść z toksycznej bliskości?

Jeśli zauważasz u siebie lub w swoich relacjach oznaki toksycznej bliskości, ważne jest, abyś:

  1. Zdefiniowała swoje granice: naucz się mówić „nie” i stawiać zdrowe granice, które chronią Twoją wolność.
  2. Skieruj się do Boga: oddaj swoje emocje i lęki w modlitwie, prosząc Boga o siłę i mądrość. Jak mówi Psalm: „W Tobie, Panie, szukam schronienia” (Ps 31,2).
  3. Szukaj wsparcia: porozmawiaj z osobami zaufanymi, rodziną lub specjalistą, który pomoże Ci zobaczyć sytuację z innej perspektywy.

Bliskość, która uwalnia

Zdrowa bliskość buduje, a nie niszczy. Oparta jest ona na wzajemnym szacunku, wolności i miłości, która szuka dobra drugiej osoby. Toksyczna bliskość przypomina nam, jak ważne jest, by relacje opierały się na miłości Bożej, która daje wolność, a nie zniewala. Jak powiedział św. Jan Paweł II: „Miłość nigdy nie jest bierna; miłość wyzwala, bo jest darem z siebie.”

Pamiętaj, że Bóg stworzył Cię do relacji, które przynoszą radość i harmonię. Jeśli czujesz, że więź staje się ciężarem, zwróć się do Niego. On pokaże Ci drogę do bliskości, która naprawdę daje życie.

Jak pogodzić te dwie emocje?

Bliskość i samotność jako dwie strony tej samej monety
Strach przed samotnością i potrzeba bliskości są ze sobą ściśle powiązane. Kiedy boimy się samotności, często jeszcze bardziej pragniemy więzi. Jednak warto spojrzeć na samotność nie jako na karę, ale jako zaproszenie do odkrywania siebie i swojej relacji z Bogiem. Bliskość i samotność, choć pozornie sprzeczne, są ze sobą bardzo powiązane. Stanowią nieodłączną część naszego życia i uczą nas czegoś ważnego o nas samych i o relacjach z innymi. Bliskość daje nam poczucie bezpieczeństwa i spełnienia, podczas gdy samotność często wydaje się być trudna do zniesienia. Jednak w rzeczywistości samotność może być cenną lekcją i przygotowaniem do głębszej, bardziej autentycznej bliskości.

Samotność jako przygotowanie do bliskości

Samotność przeżywana świadomie, może stać się przestrzenią do odkrywania siebie. To czas, w którym uczymy się akceptacji własnych słabości, odkrywamy swoje potrzeby i tęsknoty. Św. Teresa z Ávila pisała: „Cisza i samotność otwierają drogę do duszy.” Bez tej refleksji bliskość z innymi może stać się powierzchowna lub pełna niezdrowych oczekiwań.

Samotność pomaga nam również pogłębić relację z Bogiem. W chwilach, gdy nie ma wokół nas ludzi, możemy zwrócić się do Niego i odkryć, że tylko On jest w stanie wypełnić naszą najgłębszą pustkę.

Bliskość, która zaczyna się od akceptacji siebie

Bliskość z innymi ludźmi jest piękna, ale wymaga od nas pracy nad sobą. Jeśli nie zaakceptujesz swojej samotności i nie nauczysz się czerpać z niej siły, możesz w relacjach szukać jedynie ucieczki od pustki. To z kolei prowadzi do zależności emocjonalnej, która nie buduje, ale niszczy.

Zdrowa bliskość zaczyna się od zdolności bycia samemu z sobą. Kiedy umiemy odnaleźć pokój w samotności, nasze relacje stają się głębsze i bardziej autentyczne. Św. Jan Paweł II powiedział: „Człowiek, który nie nauczył się być samotnym, nie będzie potrafił wejść w prawdziwe wspólnotowe relacje.”

Samotność i bliskość – równowaga emocji

Samotność i bliskość nie muszą się wykluczać – przeciwnie, mogą się wzajemnie uzupełniać. Samotność daje przestrzeń do refleksji, podczas gdy bliskość daje wsparcie i poczucie wspólnoty. Kluczem jest tu znalezienie równowagi. Warto pamiętać, że nawet Chrystus, choć otoczony uczniami, regularnie odchodził na miejsca pustynne, by się modlić i przebywać w samotności z Ojcem (Mk 1,35).

Praktyczne wskazówki dla Ciebie

1. Znajdź ciszę w codziennym zgiełku
W naszym zabieganym świecie łatwo zapomnieć, jak ważna jest chwila ciszy. Znajdź codziennie kilka minut, by usiąść w samotności i wsłuchać się w swoje serce. Może to być poranek przy kawie, spacer w parku lub kilka minut modlitwy w ciszy. Święta Matka Teresa z Kalkuty mawiała: „W ciszy odnajdujemy Boga, a w Nim znajdujemy pokój.” Nie bój się tej ciszy – to przestrzeń, w której możesz spotkać się ze sobą i z Bogiem.

2. Doceniaj drobne gesty bliskości
Nie szukaj bliskości w wielkich wydarzeniach czy idealnych chwilach. Bliskość rodzi się w codziennych gestach – w serdecznym uśmiechu, krótkiej rozmowie czy modlitwie za kogoś bliskiego. Pamiętaj, że Jezus budował relacje przez drobne gesty miłości, jak wspólne posiłki czy dotyk uzdrawiający. Spróbuj wprowadzić małe akty bliskości w swoje życie i obserwuj, jak zmieniają się Twoje relacje.

3. Rozwijaj relację z Bogiem
Najgłębsza bliskość, jakiej możemy doświadczyć, to relacja z Bogiem. Spróbuj każdego dnia znaleźć chwilę na modlitwę, w której podzielisz się z Nim swoimi radościami i lękami. „Zbliżcie się do Boga, a On zbliży się do was” (Jk 4,8). Relacja z Bogiem daje siłę i uzdalnia nas do budowania pięknych relacji z innymi ludźmi.

4. Buduj wspólnotę wokół siebie
Nie musisz przechodzić przez życie sama. Szukaj ludzi, którzy podzielają Twoje wartości i inspirują do wzrostu. Może to być wspólnota parafialna, grupa modlitewna lub spotkania z przyjaciółmi.

5. Naucz się akceptować samotność
Samotność nie zawsze jest łatwa, ale może być cennym czasem, w którym odkrywasz siebie. Wykorzystaj ją na rozwijanie swoich talentów, czytanie inspirujących książek czy pisanie dziennika. Św. Teresa z Lisieux mówiła, że: „Wszystko, co robimy z miłości, jest piękne i ma sens.”

6. Stawiaj granice w relacjach
Bliskość nie oznacza rezygnacji z siebie. Naucz się mówić „nie” w sytuacjach, które Cię przytłaczają, i stawiaj zdrowe granice w relacjach. Jak mówi św. Jan Paweł II: „Miłość nigdy nie może być zniewoleniem – prawdziwa miłość zawsze daje wolność.”

7. Zaufaj, że jesteś kochana
Często lęk przed samotnością wynika z przekonania, że nie jesteśmy wystarczające lub godne miłości. Pamiętaj, że Bóg kocha Cię taką, jaka jesteś, niezależnie od Twoich słabości. „Ukochałem cię odwieczną miłością” (Jer 31,3). Z tej miłości możesz czerpać siłę do akceptowania siebie i budowania zdrowych relacji.


Bliskość i samotność, choć różne, mogą stać się drogą do głębszego życia. Wystarczy zacząć od małych kroków – chwili ciszy, krótkiej modlitwy czy serdecznego gestu wobec bliskiej osoby. W każdej z tych chwil Bóg jest z Tobą, gotowy, by pomóc Ci odkryć piękno relacji i odnaleźć wewnętrzny pokój. Nie bój się – „Pan jest blisko wszystkich, którzy Go wzywają” (Ps 145,18).

Strach przed samotnością i potrzeba bliskości to emocje, które odczuwa każda z nas. Mogą być one trudne, ale zrozumienie ich i praca nad nimi może zmienić nasze życie na lepsze. Zapraszam Cię, abyś odkryła swoją wartość, nauczyła się czerpać siłę z chwil samotności i budowała głębokie relacje oparte na miłości i akceptacji.

Jeśli chcesz zrobić pierwszy krok w tej podróży, serdecznie zapraszam Cię do obejrzenia bezpłatnego webinaru kliknij TUTAJ podczas którego odkryjesz, jak zmienić samotność w siłę oraz jak odnaleźć równowagę między potrzebą bliskości a relacją z samą sobą.


Nie czekaj – czas na zmianę jest teraz! ✨